Kino to najważniejsza ze sztuk jak twierdził Lenin a Stalin, że kadry decydują o wszystkim. O tym, iż kadry mają zawsze kluczowe znaczenie w tworzeniu imperiów świadczy postać gubernatora Holenderskich Indii Wschodnich Thomasa Stamforda Bingley Raffles. Raffles urodził się w 1781 roku na pokładzie statku na Jamajce. Rodzina wysłała go do Mansion House Academy w Hammersmith ( dzielnica Londynu ) ,  szkoły z internatem, oferującej łacinę, grekę, francuski, arytmetykę, księgowość i geografię a specjalizowała się w przygotowywaniu chłopców do służby lub wojska. W roku 1795 zaledwie w wieku 14 lat rozpoczął pracę jako urzędnik dla Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej w Londynie a 10 lat później poślubił starszą także o 10 lat wdowę i w 1805 został wysłany przez Kompanię na Malaje. Znając język malajski został asystentem gubernatora Penang ( obecnie wyspa ze stolicą George Town ). W 1811 roku, po aneksji Królestwa Holandii przez Francję w czasie wojny napoleońskiej, Raffles nie miał innego wyjścia, jak opuścić kraj. Zorganizował ekspedycję wojskową przeciwko Holendrom i Francuzom na Jawie w Holenderskich Indiach Wschodnich. Brytyjska inwazja na Jawę trwała w sumie czterdzieści pięć dni, podczas których Raffles został mianowany przez barona Minto porucznikiem-gubernatorem Holenderskich Indii Wschodnich.

Na skutek ciężkich warunków na Jawie zmarła jego żona i Raffles powrócił do Londynu gdzie w 1817 roku napisał i opublikował historię Jawy od czasów starożytnych zawierającą także opis geografii, flory i fauny wyspy. Wraz z drugą żoną wrócił do Bencoolen ( obecnie Benkulu w Indonezji ). Po przybyciu zniósł niewolnictwo a niewolników zastąpił skazańcami przysłanymi z Indii oraz zakazał walk kogutów. Intensywnie zwiększał wpływy Kompanii redukując wpływy holenderskie. W swojej korespondencji z Kalkutą Raffles podkreślał również potrzebę rozszerzenia wpływów wśród tubylczych wodzów, które znacznie osłabły od czasu powrotu Holendrów a także potwierdził roszczenia Brytyjczyków, prowadząc wyprawę do Sułtanatu Minangkabau . Potwierdzając sułtanowi brytyjskie wpływy na tym rejonie, zdał jednak sobie sprawę, że lokalni władcy mieli jedynie ograniczoną władzę. Tutaj zaczyna się nowa inicjatywa, która doprowadziła do założenia miasta w celu ugruntowania brytyjskich wpływów. Po krótkim przeglądzie Wysp Karimun 29 stycznia 1819 r. założył placówkę na południowym krańcu Półwyspu Malajskiego . Z wielką pompą i ceremoniałem odczytano na głos oficjalny traktat w językach reprezentujących wszystkie obecne narody, a także mieszkańców Malajów i Chin. Ustalono, że na wyspie Singapur nie ma holenderskiej obecności. Raffles, znający pogmatwaną sytuację polityczną, skorzystał z tego, by zawrzeć szczątkowy traktat między nominalnymi wodzami obszaru, który wzywał do wyłączności handlu z brytyjską ochroną tego obszaru. W ten sposób Raffles stworzył podwaliny pod nowe miasto-państwo Singapur. Raffles zakładał szkoły i kościoły w językach ojczystych. Pozwolił misjonarzom i lokalnym firmom działać. Szybko zbudowano miasto, oddzielone rzeką; zbudowano drogi dowozowe i wybudowano kantony dla żołnierzy. Rezygnując z nakładania ceł zapewniono przekazanie kontroli nad wyspą Kompanii Wschodnioindyjskiej . Raffles nie narzucał kolonizowanym obcego języka ani kultury. Oprócz ochrony artefaktów , fauny i flory swoich kolonii, zezwolił także na wolność religijną , co było szczególnie ważne, ponieważ stany malajskie były w dużej mierze muzułmańskie . We wszystkich jego koloniach misjonarze założyli szkoły chrześcijańskie. Po latach Singapur stał się jednym z najważniejszych centrów handlowych i militarnych Imperium Brytyjskiego. Wyspa była trzecim brytyjskim obszarem na Półwyspie Malajskim po Penang (1786) i Malakce (1795). Te trzy brytyjskie osady (Singapur, Penang i Malakka) stały się w 1826 r. osadami pod kontrolą Indii Brytyjskich. W 1832 roku Singapur był centrum rządowym trzech obszarów. 1 kwietnia 1867 r. osiedla stały się kolonią koronną i były rządzone przez gubernatora pod jurysdykcją Biura Kolonialnego w Londynie.

W Singapurze w roku 1907 przychodzi na świat Leslie Charles Bowyer-Yin, którego matką była Angielka Lydia Florence Bowyer a ojcem Chińczyk -lekarz SC Yin, który twierdził, że jest w stanie prześledzić swój rodowód od cesarzy z dynastii Shang

Leslie Charteris jest twórcą postaci Simona Templara czyli Świętego w serialu telewizyjnym. Simonem Templar-em był Roger Moore późniejszy słynny James Bond. Podstawą serialu było ok. 100 książek Charterisa o przygodach Templara. Charteris napisał swoją pierwszą książkę podczas pierwszego roku w King's College w Cambridge . Gdy został przyjęty, opuścił uniwersytet i rozpoczął nową karierę, motywowany chęcią bycia niekonwencjonalnym i uzyskaniem niezależności finansowej poprzez robienie tego, co lubi robić. Kontynuował pisanie brytyjskich thrillerów, pracując na różnych stanowiskach, od transportu frachtowcem po pracę jako barman w wiejskiej gospodzie. Poszukiwał złota, nurkował w poszukiwaniu pereł, pracował w kopalni cyny, na plantacji gumy i jeździł autobusem. Był także jednym z pierwszych pasażerów sterowca Hindenburg, który spłonął potem podczas lądowania w USA.

O wrażeniach opowiadał w 1936 roku:

https://www.youtube.com/watch?v=Zg5I5sq2RLw&ab_channel=EnglishTeacher

W ten sposób przechodzimy od budowania imperium kolonialnego poprzez wykorzystanie lokalnych konfliktów w XVIII wieku aż po współczesne utrzymanie jego splendoru za pomocą bohaterów ekranu. Zabawne iż zarówno u Charterisa ( ur 1907 ) oraz Agathy Christie( ur 1890)  występują podobne postaci np. nieco „ociężali” policjanci:

Jednak za  wyjątkiem Bonda u Iana Fleminga ( ur 1908 ), który do Herculesa Poirot-a nie jest podobny. No ale Bond musiał zrekompensować Anglikom koszmarną kompromitację kiedy to cały brytyjski wywiad imperium pracował mozolnie dla Rosjan za pomocą Kima Philby.

https://www.youtube.com/watch?v=bph-CmQjBVw&ab_channel=BritishPath%C3%A9

	peter15k
	25 stycznia 2022 23:49